Neysluvatnskerfi

Kerfi fyrir heitt neysluvatn eru yfirleitt byggð upp þannig að kalt vatn frá inntaki er hitað upp í varmaskipti, dælt um hringrás og settir upp töppunarstaðir á hringrásinni þar sem heita vatnið er notað. Með því að keyra hringrás á neysluvatninu er tryggður styttri tími þar til notandi fær heitt vatn á sínum töppunarstað.

Á meðan engin notkun er á heitu vatni þá nær hringrásin jafnvægi í hita og ekki rennur meira kalt vatn inn á hringrásina. Um leið og heitt vatn er notað þá er það tekið út úr hringrásinni og kalt vatn kemur inn í staðinn. Stjórnlokinn á varmaskiptinum er þá notaður til að stýra heitu vatni inn á varmaskiptinn með það fyrir augum að halda föstum hita í tanki og/eða framrás.

Yfirleitt eru settir upp safntankar í hringrásinni. Slíkir tankar þjóna því hlutverki að dempa sveiflur sem verða við notkun á heitu neysluvatni og þannig á hitastig í hringrásinni að haldast tiltölulega stöðugt.

Oft er sett upp yfirhitavörn í neysluvatnskerfum. Þetta er gert með hitaliða í framrás neysluvatnskerfisins og þegar hann fer yfir innstillt viðvörunarmörk þá er segulloka á hitaveitulögninni lokað. Að öllu jöfnu ætti stjórnlokinn að tryggja að neysluvatnið fari ekki upp í hættulegt hitastig en þessi yfirhitavörn veitir aukalega tryggingu gegn því að hættulegt ástand verði í neysluvatnskerfinu.

Óskgildi í neysluvatnskerfum er gjarnan haft ca. 60 gráður. Ekki er æskilegt að lækka óskgildið niður fyrir 60 gráður því þá geta myndast kjöraðstæður fyrir hermannaveiki (legionella) í hringrásinni. Ef legionellabakteríur fá að fjölga sér of mikið í neysluvatni getur vatnið orðið hættulegt þeim sem eru veikir fyrir og á þetta sérstaklega við þar sem heita vatnið ýrist/úðast, t.d. í sturtum.